Mapa akustyczna

Informacje wstępne

Mapa akustyczna jest dokumentem strategicznym, którego zawartość wynika z zapisów art. 179 i art. 118a ustawy Prawo Ochrony Środowiska (POŚ) oraz z Dyrektywy 2002/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady Europy. Służy do określenia skali zagrożeń hałasem na poziomie krajowym (skala makro), dlatego zaprezentowanych w niej wyników nie należy interpretować w skali szczegółowej. Mapa akustyczna może być jedynie podstawą identyfikacji obszarów zagrożonych hałasem, dla których należy wykonać szczegółową ocenę wpływu hałasu w skali mikro.

Mapa akustyczna obejmuje hałas komunikacyjny (drogowy, kolejowy, tramwajowy, lotniczy) oraz hałas przemysłowy, prezentując go za pomocą wskaźników:

LDWN      – długookresowy średni poziom dzienno-wieczorno-nocny,

LN          – długookresowy średni poziom nocny.

Wskaźniki te mają zastosowanie do prowadzenia długookresowej polityki w zakresie ochrony przed hałasem (której elementem są mapy akustyczne), stąd wyników prezentowanych z ich użyciem nie powinno się porównywać i odnosić bezpośrednio do wskaźników LAeq D i LAeq N, które mają zastosowanie do ustalania i kontroli warunków korzystania ze środowiska.

Dopuszczalne poziomy hałasu, określające standard jakości środowiska akustycznego, wskazane zostały w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 14 czerwca 2007 r. w sprawie dopuszczalnych poziomów hałasu w środowisku (tekst jedn.: Dz. U. z 2014 r. poz. 112). Są one zróżnicowane ze względu na rodzaj terenu podlegającego ochronie oraz rodzaj źródła hałasu. Dopuszczalne wartości poziomu dźwięku A w środowisku dla poszczególnych źródeł hałasu, wyrażone wskaźnikami długookresowymi LDWN i LN, przedstawiają poniższe tabele.

Dopuszczalne poziomy hałasu w środowisku powodowanego przez drogi lub linie kolejowe oraz „pozostałe obiekty
i działalność będąca źródłem hałasu

Lp.

Rodzaj terenu

Dopuszczalny długookresowy średni poziom dźwięku A [dB]

Drogi lub linie kolejowe 1)

Pozostałe obiekty i działalność będąca źródłem hałasu

LDWN

LN

LDWN

LN

I

II

III

IV

V

VI

1

a) Strefa ochronna „A” uzdrowiska

b) Tereny szpitali poza miastem

50

45

45

40

2

a) Tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej

b) Tereny zabudowy związanej ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży

c)  Tereny domów opieki społecznej

d) Tereny szpitali w miastach

64

59

50

40

3

a) Tereny zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej i zamieszkania zbiorowego

b) Tereny zabudowy zagrodowej

c) Tereny rekreacyjno-wypoczynkowe

d) Tereny mieszkaniowo-usługowe

68

59

55

45

4

Tereny w strefie śródmiejskiej miast powyżej 100 tys. mieszkańców 2)

70

65

55

45

           

1) Wartości określone dla dróg i linii kolejowych stosuje się także dla torowisk tramwajowych poza pasem drogowym i kolei linowych.

    2) Strefa śródmiejska miast powyżej 100 tys. mieszkańców to teren zwartej zabudowy mieszkaniowej z koncentracją obiektów administracyjnych, handlowych i usługowych. W przypadku miast, w których występują dzielnice o liczbie mieszkańców powyżej 100 tys., można wyznaczyć w tych dzielnicach strefę śródmiejską, jeżeli charakteryzuje się ona zwartą zabudową mieszkaniową z koncentracją obiektów administracyjnych, handlowych i usługowych.

 

Dopuszczalne poziomy hałasu w środowisku powodowanego przez starty, lądowania i przeloty statków powietrznych

 

L.p.

Rodzaj terenu

Dopuszczalny długookresowy średni poziom dźwięku A [dB]

LDWN

LN

I

II

III

IV

1

a)   Strefa ochronna „A” uzdrowiska

b)   Tereny szpitali, domów opieki społecznej

c)   Tereny zabudowy związanej ze stałym lub czasowym pobytem dzieci i młodzieży

55

45

2

a)   Tereny zabudowy mieszkaniowej jedno- i wielorodzinnej oraz zabudowy zagrodowej i zamieszkania zbiorowego

b)   Tereny rekreacyjno-wypoczynkowe

c)   Tereny mieszkaniowo-usługowe

d)   Tereny w strefie śródmiejskiej miast powyżej 100 tys. mieszkańców 1)

60

50

 

    1) Strefa śródmiejska miast powyżej 100 tys. mieszkańców to teren zwartej zabudowy mieszkaniowej z koncentracją obiektów administracyjnych, handlowych i usługowych. W przypadku miast, w których występują dzielnice o liczbie mieszkańców powyżej 100 tys., można wyznaczyć w tych dzielnicach strefę śródmiejską, jeżeli charakteryzuje się ona zwartą zabudową mieszkaniową z koncentracją obiektów administracyjnych, handlowych i usługowych.

 

Mapa akustyczna jest w rzeczywistości zbiorem opracowań dla poszczególnych kategorii źródeł hałasu (drogi, tramwaje, koleje, lotnisko, przemysł), wśród których znajdują się mapy:

  • • emisyjne – obrazujące ilość hałasu generowanego przez poszczególne źródła, pozwalające na bezpośrednie wzajemne porównywanie poszczególnych źródeł, np. różnych dróg/ulic, czy odcinków linii kolejowej,
  • imisyjne – obrazujące stan akustyczny środowiska, wskazujące zasięg hałasu (drogowego, tramwajowego, kolejowego, lotniczego, przemysłowego) w postaci przedziałów wartości wskaźników LDWN i LN,
  • wrażliwości hałasowej obszarów – prezentujące lokalizację terenów podlegających ochronie przed hałasem wraz z ich klasyfikacją i obowiązującymi dopuszczalnymi poziomami dźwięku,
  • terenów zagrożonych hałasem – prezentujące gdzie i jak bardzo przekroczone zostały dopuszczalne poziomy hałasu,
  • proponowanych kierunków zmian zagospodarowania przestrzennego – wskazujące obszary narażone na ponadnormatywny hałas, który ogranicza ich zagospodarowanie, a także obszary ciche wolne od przekroczeń wartości dopuszczalnych, na których bez ograniczeń mogą być rozwijane funkcje podlegające ochronie przed hałasem,
  • przestrzennego rozkładu M – obrazujące skalę narażenia mieszkańców na ponadnormatywny hałas, pozwalające na porównanie różnych obszarów miasta zarówno z uwagi na wielkość przekroczenia jak i liczbę osób narażonych, co z kolei służy tworzeniu harmonogramów wdrażania koniecznych działań naprawczych w Programach Ochrony przed Hałasem.
w górę

Odwiedza nas 251 gości oraz 0 użytkowników.

UWAGA! Ten serwis używa cookies.

Brak zmiany ustawień przeglądarki oznacza zgodę na ich używanie. Czytaj więcej…

Zrozumiałem